Bingo verhaal Hans en Grietje 90

Er was eens een arm gezin. Ze woonden in een dorp op huisnummer 11. Ze hadden zo weinig geld, dat er 69 gaten in het plafond zaten en als het regende druppelde er wel 42 ml de kamer in. Soms hadden ze 50 dagen achter elkaar amper te eten. De kinderen, Hans en Grietje, waren er ondertussen erg goed geworden om overal te bedelen. Toch leverde het vaak maar weinig op. Soms kregen ze maar 89 cent en het was zelfs een keer voorgekomen dat ze maar 36 cent kregen voor een dag lang bedelen. En dat terwijl ze wel 85 mensen per minuut aanspraken.

Het was een zwaar leven en wat wilden Hans en Grietje toch dat ze tenminste 1 jaar zonder problemen konden eten. Maar dat viel wel behoorlijk tegen. De afgelopen 7 dagen hadden ze al amper gegeten. En hoe erg het ook was, ze wisten dat er binnenkort iets ging gebeuren.

Grietje had haar ouders horen praten. Ze waren 58 minuten aan het praten over dat de kinderen toch echt weg moesten van huis. Ze vonden het vreselijk en daarna huilde hun moeder nog 28 minuten lang, terwijl hun vader 49 keer zei dat ze geen kans hadden om anders te overleven. “Er is vast wel iemand die voor ze kan zorgen. Al is het maar iemand die minstens 9 keer meer verdient dan wij, dan hebben ze een betere kans op een gelukkig leven.”

Hans en Grietje vonden het vreselijk, maar ze begrepen wel waarom hun ouders dit besluit moesten nemen. Ze hadden er zeker 21 dagen over nagedacht en ze hadden ook 56 andere opties bekeken. Het kwam dan ook niet als een verrassing toen 15 uur later hun ouders het slechte nieuws vertelden. “We kunnen niet goed voor jullie zorgen,” zeiden ze. “We moeten minstens 32 goudstukken per maand hebben om een beetje normaal te kunnen leven.”
“We begrijpen het wel,” zeiden Hans en Grietje minstens 13 keer.

Grietje besloot zeker 61 kiezelsteentjes mee te nemen zodat ze de weg terug konden vinden, mocht dat nodig zijn. Ze liepen naar het bos en begonnen te lopen. 45 minuten later waren ze al heel ver in het bos gekomen. “Laten we nog 39 meter verder gaan,” zei Grietje.
Het werd namelijk al donker, en ze konden moeilijk in het bos blijven slapen. Er waren namelijk zeker 44 wolven en nog minstens 85 andere roofdieren.

“Daar is een huisje,” zei Hans na 5 minuten.
Grietje keek even en zag dat er inderdaad een huisje was. Een heel bijzonder huis. Helemaal gemaakt van snoep. Op de voordeur zaten 33 dropjes en onder het raam 40 spekjes. Op het dak zaten 55 jelly beans per centimeter. De muren waren van peperkoek die zeker 2 meter hoog waren.

Ze begonnen meteen te eten, want ze hadden zo veel honger. Grietje at 22 stukken peperkoek en Hans was 77 dropjes aan het eten. Opeens werd er geroepen: “Knibbel knabbel knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje?” Het werd 3 keer geroepen.

Het bleek een heks te zijn, die binnen 17 seconden buiten stond. 87 tellen later zaten Grietje en Hans binnen. Hans werd in een kooi gestopt met 90 tralies en Grietje moest gaan schoonmaken.

“Ik ben dol op kinderen, vooral jongens,” zei de heks. “Ik ga je volstoppen met eten, zodat je minstens 78 tot 81 kilo bent. Hoe zwaarder je bent, hoe lekkerder. Laat me je vinger eens voelen.”
Hans stopte zijn vinger door een tralie.
“Zie je wel,” kirde de heks. “Ik ga nu 29 kilo kip voor je bakken. Zo word je lekker smakelijk, zodat ik je in 22 happen kan eten. Zeker als ik je eerst 53 minuten heb laten sudderen in de oven.”

Grietje moest ondertussen alles schoonmaken. Ze kreeg wel 62 klusjes. Zo moest ze vegen, opruimen en 14 spinnenwebben weghalen. Ze werd de hele tijd afgesnauwd door de heks. “Schiet eens op!” riep ze minstens 35 keer.
En Grietje deed 59 keer haar best.

Daar kwam de kip. De heks deed alle kip in de kooi en zei: “Eet Hans, over 23 uur wil ik heerlijk kunnen eten.”
En Hans begon te eten. Het smaakte heerlijk, maar hij was doodsbang dat hij opgegeten zou worden. Ook Grietje was bang. Ze had wel 52 doemgedachtes en nadat de Heks Hans had gegeten zou ze Grietje ook vast opsluiten en 19 uur later ook opeten.

63 minuten later gaf de heks nog veel meer eten. 34 stukken vlees, 86 chocoladerepen en 76 ijsjes. “Eet!” riep ze. “En laat me je vinger even voelen.”
Omdat ze niet goed kon zien, besloot Hans een kippenbot door de tralie te steken. Ze greep het botje en dacht 66 seconden na. “Je lijkt wel 10 kilo dunner geworden te zijn in plaats van zwaarder. Eet door!”
En Hans begon te eten. Hij moest wel dooreten, want ze luisterde of hij wel at. Hij at in 37 happen het vlees en voelde zich misselijk worden. Hij had nooit veel geld gehad, maar dit was wel heel overdreven! Dan was hij toch liever terug bij zijn ouders, waar hij 54 keer moest bedelen in het dorp om geld.

Grietje dacht ondertussen diep na. Ze had al 47 ideeën gehad, maar 46 ervan waren al niet goed. En die laatste was ook geen goede manier om te ontspannen, want dan moest ze Hans achterlaten. Dat kon ze niet. Ze kon niet 51 minuten lang door het bos rennen om hulp te halen en hopen dat haar broertje daarna nog in leven was. Daarom bleef ze en probeerde ze nog eens minstens 24 plannen te bedenken.

De heks vroeg nog 57 keer of Hans wel was aangekomen. Hij bleef haar de kippenbotjes laten voelen en zij bleef eten maken. “Nog maar 82 kilo kip!” riep ze daarom.
Arme Hans. Hij zag eruit alsof hij binnen 68 tellen kon ontploffen. Hij kon echt niet nog 27 happen nemen, laat staan nog minstens 70.

31 minuten later was de heks het zat. “Ik heb enorme trek, en ook al word je niet zwaarder, ik moet wat eten.” Ze sloeg 60 keer tegen de tralies aan. “Ik heb zin in een lekker mensenkind. Ik zal je in 41 happen eten, nadat ik je 71 minuten lang heb voorbereid in de keuken.”

Grietje huiverde. Wat nu? “Grietje!” riep de heks. “Zet de oven aan op 84 graden. Op die manier wordt Hans langzaam gaar. “Dus geen 80 graden, hoor je me?”
“Hoe doe ik dat?”
“Kruip in de oven en steek hem aan.”

Grietje deed wat haar gevraagd was. In de oven had ze opeens een goed idee. Ze stak de pit niet aan, maar wachtte 72 tellen. “Het lukt niet!” zei ze. “Ik krijg het niet aan.”
Daarna kroop ze de oven weer uit.
“Stom kind,” mopperde de heks en ze noemde er nog 73 scheldwoorden bij. “Moet ik dan ook alles zelf doen.” Ze kroop in de oven en stak de pit aan. Ze wilde terugkruipen, maar Grietje deed snel de oven dicht. De klap van de deur was zeker 8 meter verderop nog te horen.
“Laat me eruit!” riep ze 48 keer.
Grietje schudde haar hoofd en zette de temperatuur van de oven hoger. 64 graden, voor minstens 38 minuten. Of nog langer? 75 minuten? Ze glimlachte.

“Help me!” zei Hans.
Snel ging Grietje naar Hans. Het kostte haar 4 pogingen maar toen kreeg ze het slot open. “Snel. Neem mee wat je mee kunt nemen.”
Ze pakten een paar grote tassen en vulden die met eten. 43 soorten vlees, 67 soorten groentes en natuurlijk een tas gevuld met snoep. En toen vond Grietje ook nog goud: 88 staven. Die namen ze ook mee.

De route terug naar huis was gemakkelijk te vinden, omdat Grietje steentjes had achtergelaten op de heenweg. Ze deden er nu wel 12 keer zo lang over om thuis te komen, omdat ze zeker 79 kilo spullen meesleepten.

Toen ze thuis kwamen knipperden hun moeder 30 keer met haar ogen. “Wat doen jullie hier?” vroeg ze verbaasd.
Hans en Grietje vertelden wat ze hadden meegemaakt. Het duurde 26 minuten tot ze alles hadden verteld.
“Goed gedaan,” zei hun moeder wel 20 keer. “Ik ben zo trots op jullie.”
“En voorlopig kunnen we eten, wel zeker 65 dagen lang. En we hebben ook goud genoeg om nog 16 jaar lang te kunnen leven zonder problemen.”
“Jullie zijn fantastisch.”
En ze leefden nog lang en gelukkig. En de heks? De heks, die werd nooit meer gezien.