Bingo verhaal lente 90

Het is lente. Karen voelt zich goed. Ze heeft zich al 54 dagen voorbereid op de lente. Het is haar lievelingsseizoen. 35 mensen die ze kent houden veel meer van de winter en ze kent minstens 61 mensen die van de zomer houden, maar Karen is dol op de lente. Vorig jaar waren er 39 lammetjes bij de boerderij nog geen 88 meter van haar huis vandaan. Ze bracht soms wel 80 uur per dag door bij de schapen en lammetjes. Ze maakte iedere dag 90 foto’s vanaf 44 verschillende hoeken en daardoor kon ze goed zien hoe de jonge schapen groeiden.

Karen vond het heerlijk om de dagen door te brengen bij de weilanden van de boer. Ze zag hoe hij iedere dag 85 koeien voerde en hoe aardig hij was tegen zijn 18 paarden. Hij had haar ook een keer de 62 schattige kuikentjes laten zien. Maar dat was allemaal vorig jaar. Vandaag gaat Karen na de lange winter eindelijk weer naar de boerderij. Gewoon, om te kijken. Over 16 minuten moet ze er al zijn!

Vorig jaar heeft ze een goede band opgebouwd met de boer, omdat ze er soms wel 38 dagen achter elkaar was. De eerste keren dat ze er kwam, had ze de boer niet gesproken Soms zag ze hem 75 minuten niet, omdat hij dan in de schuur was. Ze kwam er niet voor de boer of de dieren, maar voor de rust. Ze houdt van rust.

In het begin las ze wel 34 boeken terwijl ze tegen een boom zat met uitzicht op de 89 schapen. Maar na 72 bezoekjes, raakte ze aan de praat met de boer en hij liet haar alles zien van het boerenleven. Dat vond ze veel interessanter. Ze mocht 55 liter melk melken bij de koeien en ze heeft wel 31 lammetjes gevoerd met 1 flesje. Het was de beste tijd van haar leven.

En die tijd gaat nu weer beginnen. Karen weet zeker dat ze minimaal 81 geweldige dingen mee gaat maken in de eerste 14 dagen. De boer had haar gevraagd of ze deze lente weer wilde komen. Hij wilde haar er zelfs voor betalen. Geen hoog bedrag, 23 euro en 86 cent per dag, maar Karen vond het prima. Ze was toch wel van plan om te komen en nu verdiende ze er nog wat mee. Ze had de laatste 51 dagen iedere dag een kruisje gezet. En nu stonden er 50 kruisjes en kan ze eindelijk naar de boerderij. Ze pakt haar fiets, die wel 70 jaar oud lijkt, zo veel roest zit er op. Daarna rijdt ze naar de huisnummer 66, dat is het nummer van de boerderij. Ze ziet al meteen 58 koeien en 77 kippen. Het gekakel en geloei komt van 46 verschillende kanten. Wat heeft ze dit gemist!

In de tuin van de boerderij staan 20 verschillende bloemen. De boerin is dol op tuinieren en ze probeert iedere dag 45 minuten of langer te tuinieren, wanneer ze klaar is met haar 24 klusjes. Het voeren van de dieren kost de boerin al 6 uur per dag. Maar daar gaat Karen dus mooi mee helpen, zodat de boer en boerin 33 keer meer tijd normaal hebben.

Karen moet 4 minuten wachten tot de boer komt. Hij heeft zijn hond mee. Die is al 13 jaar en loopt wat langzaam. In mensenjaren is hij zeker 83 dus dat is niet gek. De boer is helemaal gek op de hond.
“Je bent er,” zegt hij. Hij lacht 11 seconden lang.
Karen glimlacht ook. “Natuurlijk. Ik kijk er al zeker 84 dagen naar uit. Ik vond het de vorige keer zo leuk!”
“We verwachten zeker 10 lammetjes in de komende 5 dagen,” zegt de boer. “En in de volgende 28 dagen komen er ook zeker 57 kuikentjes bij.”
Karen glundert. Ze had al zoiets gehoopt. Ze was dol op kuikentjes. Van haar mochten het er zelfs 71 zijn. Ze wist dat de boer de meeste kuikentjes zou verkopen aan andere boerderijen. Hij had connecties met 69 verschillende boerderijen. Of waren het er 73? Veel tenminste. Karen wist het niet precies. De boer verdiende zo zijn geld en de kuikentjes kregen allemaal goede huizen waar ze opgroeiden tot kippen en hanen met een goed leven.

Dat er de komende 30 dagen meerdere dieren geboren zouden worden vindt Karen geweldig. Ze heeft nog geen lammetjes geboren zien worden. Op tv zag ze wel een keer hoe een paar 49 uur bezig was met de geboorte van een veulentje. Terwijl er ook een paard was dat binnen 17 of 19 minuten al een veulentje op de wereld had gezet. Karen vond de geboorte van dieren echt bij de lente passen en ze was verheugd dat ze hierbij aanwezig kan zijn.

“Ga maar aan het werk,” zegt de boer. “We hebben zeker 40 dingen te doen en ik kan je hulp goed gebruiken.”
Karen pakt meteen een kruiwagen en gaat aan de slag. Ze voert de 32 konijnen, de 3 honden en ze loopt wel 76 keer op en neer met mest van de koeien en varkens. Al haar spieren doen pijn en ze zal dit nog zeker 65 uur blijven voelen, maar ze vindt het leuk. Op het moment dat Karen bezig is met het verplaatsen van 36 hooibalen, komt de boer naar haar toe. “Kom mee,” zegt hij. “Een schaap is aan het bevallen. Wil je erbij zijn?”
Daar hoeft ze niet lang over na te denken. 43 seconden later staat ze al bij de stal van het schaap.

80 seconden blijft ze kijken. Het schaap heeft een hele dikke buik, het is net alsof er 60 lammetjes in zitten, maar dat kan natuurlijk niet. Er ligt veel voer, misschien voor 68 dagen, maar het schaap eet niet.
“Moet je niet helpen?” vraagt Karen, als de boer naast haar komt staan.
“Nee, alleen als het niet goed gaat. Maar meestal kunnen schapen het zonder hulp.”

Er gaan 48 minuten voorbij zonder dat er iets gebeurt. Karen wipt 15 keer per minuut van haar ene been op haar andere. Ze begint moe te worden. Dan mekkert het schaap 37 keer. Het lijkt alsof ze pijn heeft, maar de boer doet niets. Hij kijkt alleen maar.
“Kijk,” zegt hij. “De eerste 7 centimeter van de poten zijn er al!”

Karen slaat haar hand voor haar mond. Haar hart gaat 67 keer harder dan normaal, zo spannend vindt ze het. Zal het een gezond lammetje worden? 78 seconden later komt er weer een stuk verder van het lammetje. Het zal nu niet lang meer duren, weet Karen. En ze heeft gelijk. 64 seconden later valt er een lammetje op de grond.

De moederschaap bijt de navelstring door, alsof ze dat al 56 keer heeft gedaan in de afgelopen 29 dagen. Maar dat is natuurlijk niet zo. De boer stapt nu in de stal en controleert het lammetje. “Het is een vrouwtje,” zegt hij. En hij doet wel 52 verschillende onderzoeken. 79 seconden later zegt hij: “Het is allemaal in orde, volgens mij is dit lammetje gezond, maar ik laat de veearts het ook nog bekijken.”
“Joepie!” zegt Karen.

De veearts is er 22 minuten al. Karen is er niet bij als het lammetje wordt onderzocht. Ondertussen is ze aan het werk en heeft ze al 82 keer met de kruiwagen heen en weer gelopen. De zon schijnt lekker en ze heeft mooi uitzicht op alle 26 weilanden en elke keer als ze langs de paarden komt, moet ze ze 9 keer aaien. Ondertussen hoopt ze dat alles goed is met het lammetje.

Pas 59 minuten later komt de boer weer terug met de veearts. “Het lammetje is inderdaad gezond,” zegt hij. “We hebben nog een naam nodig. Ik had 74 namen en er toen zo veel weggestreept dat ik er nog 47 had, maar het bleef lastig. Uiteindelijk had ik nog maar 12 namen om te kiezen, maar het is iets heel anders geworden.”
“O!” roept Karen. “Wat dan?”
“Ik wil het lammetje naar jou vernoemen, omdat je bij de geboorte was,” zegt de boer.
Het is 21 seconden stil, maar Karen hoeft niet lang na te denken. “Ik ben vereerd!” roept ze.
“Je hebt het verdiend, omdat je me zo veel helpt. Ik denk dat je me zeker 27 taken hebt bespaard en mijn vrouw heeft 25 minuten langer in de tuin kunnen werken. En je bent een gezellig gezelschap.”

Het voelt alsof Karen zojuist 57 complimentjes tegelijk kreeg. Dat een lammetje haar naam krijgt is geweldig! “Bedankt!” zegt ze daarom. En ze zegt het meteen nog 87 keer. Al was 2 keer waarschijnlijk ook wel genoeg. Zo blij heeft ze zich de afgelopen 42 maanden niet gevoeld. En de lente is nog maar net begonnen!