Bingo verhaal Oud en Nieuw 90

Het duurt nog 72 uur en dan zal de wereld gegaan. Dat heeft oom Dennis al zeker 67 keer gezegd. Wanneer de klok 12 keer slaat en het nieuwe jaar begint, zal er binnen 26 seconden niets over zijn van de wereld. Daarom zit de hele familie in een schuilkelder die oom Dennis al 32 weken aan het voorbereiden is geweest. Vooral de laatste 76 dagen was hij er heel erg druk mee.

De voorraad moest toen worden aangevuld. Er waren 46 trays met op iedere tray 50 flesjes water. Ook had hij zeker 58 blikjes doperwten en 90 blikken knakworst. En daarnaast waren er 71 pakken toiletpapier. De voorraad was enorm en Meike wist in eerste instantie niet goed waar ze moest zitten toen ze binnenkwam.

“We moeten genoeg hebben, zodat we minstens 18 weken vooruit kunnen,” legde oom Dennis uit.
Meike keek naar alle spullen. Ze zouden het misschien 14 dagen redden, maar waarschijnlijk niet meer dan 5. Al zou oom Dennis dan natuurlijk zeggen dat ze heel zuinig moesten zijn. 8 minihapjes nemen of zo.

Meike had niet veel zin in deze jaarwisseling. Ze zouden niet van 20 terugtellen en er waren niet minstens 24 oliebollen per persoon. Haar ouders hadden niet 7 flessen champagne meegenomen. Het was serieus, het einde van de wereld kwam er aan en het duurde nu nog maar 66 minuten.

Nee, deze keer werd het niet leuk. Ze keek naar de 56 opgestapelde blikjes. Een tijdje terug had ze een documentaire op tv gezien die 30 minuten duurde. Er werd gepraat over 83 mensen die geloofden dat de wereld zou vergaan. Ze hadden zich net als oom Dennis goed voorbereid. Eén man was al 10 jaar bezig met zijn voorbereidingen en zijn kelder was 51 meter diep onder de grond. Hij zou na de jaarwisseling 4 dagen onder de grond blijven tot hij zou kijken hoe erg de schade was.

Meike zelf geloofde niet echt dat de wereld zou vergaan. Ze wilde nog zeker 63 dingen doen het komende jaar. En het leek haar ook wel sterk dat het precies om middernacht zou gebeuren, maar oom Dennis had daar wel een antwoord op: ‘Het kan wel 39 minuten duren,” zei hij. “Of 85.”

Meike vond het maar een raar verhaal. Er werd gezegd dat er 11 mensen waren die voorspeld hadden dat de wereld zou vergaan. Alsof dat niet al 77 keer eerder was voorspeld. En de wereld was er nog steeds. Zelfs 29 dagen geleden was er een voorspelling dat de wereld zou vergaan.

Meike had gelukkig wel wat snoepjes. 49 koekjes, 21 spekjes en haar moeder had 35 appelflappen gebakken. Zo hadden ze toch nog een beetje een oudejaarsavond. Maar er was geen televisie. Dus ze konden niet kijken naar de 13 cabaretvoorstellingen en de 79 optredens van bekende bands die hun 44 grootste hits speelden. Normaal keek ze altijd naar kanaal 89, maar ja, dat ging nu ook al niet. Ze had vorig jaar zeker 74 minuten lang naar een voorstelling.

43 minuten nog. Meike keek op de klok. Ze had nog nooit zo’n saaie oudejaarsdag gehad. Haar ouders waren aan een spelletje aan het doen met kaarten. Haar vader had al 57 fiches bij elkaar, maar oom Dennis had er 61. Ze vonden het spannend, maar Meike niet. Wat maakte het uit wie er won? Zeker als de wereld zou vergaan. Ze had zelf een stapeltje fiches gepakt. Ze speelde niet mee, maar ze maakte er gewoon een torentje van. 48 fiches was toch zeker 16 centimeter hoog.

“Gaan we nog wat leuks doen?” vroeg ze verveeld.
“We gaan vieren dat we deze oudejaarsavond overleven,” zei Dennis. “En dat we nog zeker 69 jaar hier kunnen blijven.”
“In een wereld waar niemand is.”
“We moeten inderdaad alles opnieuw gaan opbouwen,” zei Dennis. “Het zal zeker 17 tot 25 jaar duren tot we een nieuwe samenleving hebben.”
“Wat een feest,” mopperde Meike. Ze geloofde het niet, maar als het wél zo was, dan was dat geen mooi vooruitzicht. Misschien moesten ze dan nog 41 dagen onder de grond blijven. Of zelfs 84 dagen als ze pech hadden. Terwijl Meike juist zo van de zon hield. Zelfs sneeuw zag ze liever dan dit. Ze had liever 82 millimeter sneeuw dan dat ze 40 meter onder de grond zat. En dat met haar familie. Binnen 78 uur had iedereen al ruzie met elkaar, dat wist ze zeker.

Soms vroeg ze zich af of haar ouders het wel geloofden. Haar vader had 86 uur geleden nog gezegd dat Oom Dennis 70 gekke ideeën in zijn hoofd had en dat er nooit iets gebeurde. Zo beweerde hij ooit dat er 27 vliegende katten waren gezien, alsof dat kon! Maar oom Dennis geloofde altijd zijn verhalen. Meike was benieuwd of haar ouders geloofden dat de wereld verging, misschien vonden ze het ook wel onzin.

Ze keek naar haar vader. Hij had nu opeens nog maar 47 fiches, en haar moeder had er 59. Ze zagen er niet angstig uit. Dennis was anders, die keek telkens 34 keer heen en weer, alsof hij doodsbang was dat er iets ging gebeuren. Hij hield wel 73 dingen tegelijk in de gaten.

Meike keek op de klok. Het leek wel alsof hij 45 keer zo langzaam ging dan anders. Wanner was het nou middernacht? Dan kon ze de kelder uit en in haar eigen bed slapen. Al ging Dennis er vanuit dat ze hier bleven slapen. Hij had 31 matrassen, slaapzakken en dekens bij elkaar gelegd. “Voor als het koud wordt.” Alsof het opeens ver beneden het vriespunt kwam, min 38 graden of zo. Nee, Meike wilde vanavond lekker weer naar huis. Lekker in haar eigen bed, waar 53 boeken op een plank stonden. Hier waren maar 15 boeken en ze gingen allemaal over het einde van de wereld. Saai. Niets over 28 piraten die op zoek waren naar de schatkist. Niets over 15 magische missies. Zelfs geen verhalen met 28 ruzies en hedendaagse problemen. Bah.

Meike zag dat het al bijna tijd was, maar ze zouden niet gaan tellen. “Of we nou vanaf 37 tellen of 9 maakt niet uit,” had Dennis gezegd. “De wereld vergaat toch wel.”
Nou, dat was een veelbelovend begin van een nieuw jaar. Meike wist wel zeker 3 dingen die veel leuker waren. Ze wilde nog liever 55 hele vieze pannen afwassen of 77 minuten in de stromende regen staan. En ze zou 80 keer liever 60 insecten over zich laten lopen, en 62 enge spinnen!

“87 fiches,” zei haar vader. Alsof dát het belangrijkste was. Hij was wel aan het winnen, maar daar kon je wat mee. Dennis had 64 fiches, maar Meike dacht niet dat hij haar vader nog kon inhalen.
Nog 54 seconden zag ze, en dan was het middernacht. Maar ze zou niets zien van al het mooie vuurwerk. Dennis zou haar nooit laten kijken boven de grond. “Veel te gevaarlijk,” zou hij zeggen. “Er kunnen wel 52 brokstukken uit de lucht komen vallen. En er zijn nog minstens 36 andere gevaren.”

En nu was het al minstens 22 seconden nieuw jaar. Er was geen feestje, maar ze zaten er ook nog. “Mag ik naar buiten,” vroeg ze. “Volgens mij is er niets aan de hand.”
“Dat komt omdat we hier veilig zijn,” zei Dennis. “Buiten vechten nu al zeker 33 mensen voor hun leven maar ze zullen binnen 65 minuten sterven.”
Bah, wat een gezelligheid weer. Meike wilde perse kijken wat er aan de hand was buiten. Ze had geen zin om hier nog 2 tellen langer te blijven. Het was saai. Toch wachtte ze nog 81 tellen. Daarna stond ze op, zonder iets te zeggen. Dennis speelde zijn spelletje nog steeds en zag niet hoe ze de trap op ging. 23 traptreden en daarna stond ze voor de deur. Ze haalde 1 keer heel diep adem en deed de deur open. Ze keek naar de lucht boven zich en zag zeker 88 prachtige vuurpijlen in de lucht. Ze had nog nooit eerder zo’n mooie vuurwerkshow gezien.

Het duurde 19 seconden en toen had Dennis ook door wat er aan de hand was. Hij kwam aangerend. “Pas op!” riep hij. “Het is gevaarlijk.”
“Er is niets aan de hand,” zei Meike. “Er gaan 42 pijlen in de lucht en het is prachtig.”
68 seconden bleef oom Dennis staan. Meike’s ouders kwamen er ook aan. “Volgens mij vergaat de wereld toch niet,” zei Dennis.
Meike haalde opgelucht adem. Daar was ze maar wat blij om.